Ευχαριστώ πολύ....

Τον τελευταίο καιρό, όσοι με ξέρετε και με διαβάζετε θα καταλάβατε ότι δεν ήμουν πολύ καλά...διάφορα θέματα με έφεραν σε μια περίεργη κατάσταση....θέματα δουλειάς με πίεσαν πολύ...αλλά τώρα μια χαρά...παλιές ανοιχτές πληγές έκλεισαν μια για πάντα....φιλίες δοκιμάστηκαν....βασικά πιστεύω ότι έκανα το μπαμ και ηρέμισα...Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εσάς για την παρέα και για το κουράγιο που μου δώσατε αυτό το καιρό...γνωστούς και άγνωστους....
Δημητράκη (Επίκουρε)...είσαι ένα πολύ καλό παιδί με ψυχή μωρού....μην επιτρέπεις σε κανέναν να παίζει μαζί σου....δεν θα ξεχάσω την παρέα που μου κράταγες στα ταξίδια μου προς Μυτιλήνη...αλλά και τις συζητήσεις μας...που μου θύμιζες ποια είμαι και ότι δεν πρέπει να το ξεχνάω....εσύ ήσουν εκείνος που έλεγε....Στέλλα κοίτα επιτέλους μπροστά!!!!
Δημήτρη & Χρυσούλα (κολλητάρια από Σπέτσες) τι να πει κάποιος για εσάς....από τότε που γνωριστήκαμε δέσαμε τόσο περίεργα....εσείς πιστέψατε σε εμένα στην ειλικρίνεια μου στις δυνάμεις μου....αν και σας έχω ευχαριστήσει παρά πολλές φορές για το ότι στέκεστε δίπλα μου...με μαλώνετε για ότι δεν σας αρέσει...σας χρωστάω πολλά...τόσα που φοβάμαι ότι δεν ξεπληρώνονται....είμαι πολύ τυχερή που σας έχω....
Μαριαλένα σε ευχαριστώ, που είσαι εδώ μερικές φορές σαν σκιά κι άλλες σαν παρουσία....και με ακούς με ακούς με ακούς....χωρίς να μιλάς....κι όταν τελειώσω σαν μαμά με παρηγορείς και με συμβουλεύεις....
Αντρέα μου, τι να πω για εσένα....εσύ είσαι η φωνή της αλήθειας της πραγματικότητας....είσαι ο ψυχαναλυτής μου....μακάρι να έχεις καταλάβει πόσο σε αγαπάω και ειλικρινά χαίρομαι που είσαι δίπλα μου....θέλω να είσαι πολύ ευτυχισμένος και πάντα να χαμογελάς...
Χρύσα (Ρήγα) εσένα αν σε γνώριζα από τα εφηβικά μου χρόνια....είμαι σίγουρη ότι δεν θα έκανα τα λάθη που έκανα και δεν θα έχανα τον χρόνο που έχασα....ρε φιλενάδα είσαι αστέρι... πραγματικά αξίζεις τα καλύτερα.....έχεις τον τρόπο να με προσγειώνεις τεράστιο προσόν...
Αναστασία ( Πριγκίπισσα) ξέρεις κάτι...νομίζω ότι μοιάζουμε....έχουμε δώσει τόσα πολλά και στο τέλος την τρώμε...έχουμε περάσει πολλές ώρες μιλώντας...αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν όταν ήμουν λυπημένη...προβληματισμένη....μου έλεγες... έλα τώρα μάνα μου μην στεναχωριέσαι δεν θέλω να σε βλέπω έτσι....και δεν ξέρω πως να το εξηγήσω αλλά...σαν ένα χάδι να ακούμπαγε την καρδιά μου κι εκείνη ανταποκρινόταν...και ησύχαζε...πολλές φορές έβλεπα την μητέρα μου...μέσα στα μάτια σου...Αναστασία μου...ευχαριστώ για όλα....θα στο πω για ακόμα μια φορά.... μην σπαταλιέσαι σε αδιέξοδα...κανένας δεν αξίζει όσο αξίζει ο εαυτός μας...ξεκόλλα κι εσύ....νομίζω ότι είναι ώρα.... νομίζω ότι έχω αποκτήσει μια πολύ καλή φίλη...
Εφάκι μου( Τσαδεφούλα μου γλυκιά) είμαστε μακριά εσύ Καρδίτσα κι εγώ Αθήνα...δεν μπορώ ποτέ να σε χορτάσω...είσαι η αδελφή μου....εμείς μιλάμε με τα μάτια....είχες και τα γενέθλια σου εχθές....και δεν μπορούσα να είμαι εκεί...Σε αγαπάω πάρα πολύ.....κανέναν δεν έχω εμπιστευτεί τόσο πολύ όσο εσένα....Εφάκι μου....μου λείπεις....ακόμα κι όταν έχουμε καιρό να μιλήσουμε...να ξέρεις ότι σε σκέφτομαι.....Η Στελίνα που ξέρατε...αλλάζει...κοιτάει πια μόνο μπροστά....ως εδώ ήταν.....άντε για στα παράσιτα....δεν θέλω να ξαναμιλήσουμε για τα παλιά...πάνε πέρασαν αυτά.... Ευχαριστώ που ήσασταν δίπλα μου....είμαι πολύ τυχερή που σας έχω....

Καλό ταξίδι παλιέ μου εαυτέ....

Κάθε φορά που φεύγω από μένα, ψάχνω να βρω το δρόμο να επιστρέψω στο γνώριμο, παλιό μου εαυτό. Όμως πού επιστρέφω; Στο ίδιο σημείο απ' όπου χάθηκα; Το σημείο έχει αλλάξει προ πολλού - κάτι χτίστηκε στην επιφάνειά του, κάτι γκρεμίστηκε στα έγκατά του - κι η μνήμη μου παίζει παιχνίδια με άδικους κανόνες. Ήμουν στ' αλήθεια έτσι όπως με φανταζόμουν;
Και υπάρχει κι εκείνο το τυραννικό χάσμα ανάμεσα στη δική μου εικόνα του εαυτού και στην εικόνα των άλλων γι' αυτόν. Από εκεί δεν ξεκινούν όλα; Από αυτήν ακριβώς την ασυμφωνία. Έχει άραγε σημασία; Πιστεύω πως έχει απόλυτη σημασία - για το μικρό παιδί που διαπλάθεται, για τον εύθραυστο έφηβο που ψάχνεται...κι αργότερα, για το αιώνιο παιδί και τον αιώνιο έφηβο που επιχειρούν να πλεύσουν σε θάλασσες γεμάτες αντιφάσεις, παρανοήσεις, διαρρηγμένες εντυπώσεις. Τα σημεία αναφοράς αλλάζουν. Επικίνδυνος ο απόπλους.
Επικίνδυνο πολύ το ταξίδι της επιστροφής, παλιέ και σύγχρονέ μου Οδυσσέα.
Λέω λοιπόν αντίο, και για πάντα....στα παράσιτα...
Είναι ώρα να περάσω από το παρελθόν στο παρόν...και άργησα νομίζω...
Καλό ταξίδι παλιέ μου εαυτέ...
σε ευχαριστώ για ότι μου έδωσες... δεν θέλω να σε σε ξαναδώ μπορεί να πέρασα καλά μαζί σου όμως με πόνεσες αλλά μου έδωσες κι ένα μάθημα ζωής...
είπα ότι θα αλλάξω και θα το κάνω...το υποσχέθηκα στον νέο μου εαυτό...και...σε όσους με αγαπούν πραγματικά και θέλουν να με δούν επιτέλους ευτυχισμένη με ότι μου αξίζει....
Φύγε λοιπόν και μην γυρίσεις....
Αντίο για πάντα με ακούς...???
για πάντα...άντε στο καλό.....και να προσέχεις...

Χαλάλι...

Ξέρω. Είσαι εκεί, στην ίδια θέση, όπως τότε. Ναι, ξέρω. Με παρατηρείς. Με βλέπεις να χτυπιέμαι, να πονάω, να παρακαλάω. Ναι, ξέρω. Επιβλέπεις την εκδίκησή σου. Χαίρεσαι, γελάς, τρεμοπαίζει το μάτι σου από την ηδονή. Ναι, ξέρω. Νικάς και σ’ αρέσει. Το περίμενες καιρό. Ήσουν στημένος στην γωνία και περίμενες. Με έβλεπες να ζω, να χαίρομαι, να αισθάνομαι. Να γίνομαι αυτό που πάντα εποφθαλμιούσες. Ευτυχισμένη. Δεν τα παράταγες όμως. Δεν κοίταζες την δική σου ζωή. Έπαιρνες δύναμη και ενέργεια από την προσμονή της εκδίκησης. Και χτύπησες, όταν εγώ έστρεψα το βλέμμα μου μακριά από το οπτικό σου πεδίο. Με πόνεσες. Βαθιά. Το ευχαριστήθηκες.Όμως, πρέπει να ξέρεις κάτι. Όσο κι’ αν πόνεσα, έμαθα να προχωράω μπροστά. O καιρός δίπλα σου με έκανε να σε αντέχω. Έπαθα ανοσία από την κακία σου. Δεν με ακουμπάς πια. Κι’ αν κλαίω, είναι επειδή πίστεψα ότι θα είχες αλλάξει. Κι’ αν κλαίω, είναι επειδή πίστεψα ότι είχα γλυτώσει από εσένα. Δεν πειράζει όμως. Χαλάλι σου αγόρι μου. Χαλάλι. Όχι, μην νομίζεις ότι είμαι γενναιόδωρη. Άνθρωπος είμαι. Κάτι, που δεν είσαι εσύ…

Για έναν ξεφτίλα άνθρωπο....

Κι αν με πολεμήσεις με αυτά τα όπλα θα σε πολεμήσω με την αλήθεια μέχρι να σε μηδενίσω και να κρυφτείς κάτω από το χώμα,
αλλά έχω κάτι που δε θα αποκτήσεις ποτέ, τη μαγκιά να λέω την αλήθεια και να σε ξεμπροστιάζω με όπλο την εξυπνάδα.
Αν μπλέξεις μαζί μου την έκατσες, μη περιμένεις να γυρίσω και το άλλο μάγουλο, αυτό το πλεονέκτημα το έχει μόνο ένα άτομο και δεν είσαι εσύ.
Μπορείς να φωνάζεις, μπορείς να ουρλιάζεις, μπορείς να σκίζεις το σουτιέν σου (αλήθεια φοράς τις νύχτες που κοιμάσαι;) αλλά ότι και να κάνεις, το μόνο που καταφέρνεις είναι να γελάει ο κόσμος μαζί σου.
Σιχαίνομαι κάτι σκουλήκια σαν εσένα, στο είπα;
Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε δηλαδή.
Πίσω από κλειστά παράθυρα και μέσα σε κλειδαμπαρωμένα υπόγεια έμαθες να κλείνεις τη ντροπή σου.
Άνοιξε τα παράθυρα ρε, να φύγει η βρώμα, να καθαρίσει ο αέρας από το ψέμα.
Άνοιξε τα παράθυρα να αναπνεύσεις λίγη από την αλήθεια σου, κάποτε θα είχες, δε μπορεί να μην είχες, κάποτε ήσουν κι εσύ παιδί, μα την ξεπούλησες φτηνά.
Την ξεπούλησες, ξεφτίλα σκέτη, ξεπούλησες τον ίδιο σου τον εαυτό, τον έχασες, τον σκότωσες
Κοίτα τον καθρέφτη σου, κοίτα το είδωλο μέσα από τον καθρέφτη σου, σε φτύνει και γελάει μαζί σου.
Ξύπνα… πριν να είναι αργά…
Κάποτε ήσουν άνθρωπος, τώρα είσαι ένα τίποτα…


το παρακάτω στο αφιερώνω ξεφτίλα άντρα, ντροπή του αρσενικού είδους....
δεν μετανιώνω, που σε γνώρισα... λυπάμαι μόνο, που σπατάλησα τον χρόνο μου... με την ελπίδα ότι κάποτε θα γίνεις άνθρωπος....
πάρτο χαμπάρι...είσαι σάπιος...άνανδρος και το ξέρεις καλά.... νομίζεις ότι με την κουτοπονηριά σου και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση ότι θα καταφέρεις κάτι...???
Πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι....

Για μια ιστορία θέλω να σου μιλήσω...για πληγή που ήταν κάποτε ανοιχτή. Από μικρή σαν ήμουνα έλεγα την αλήθεια....φίλοι γνωστοί και συγγενείς μου μάτωναν τα στήθια .Όσο κι αν το προσπάθησα εμένα να προδώσω....την αλήθεια μακριά δεν μπόρεσα να διώξω . Από παιδί σαν ήμουνα φώτιζα τα σκοτάδια ,πίκρα και πόνος στη καρδιά με κάνανε κομμάτια .Σταμάτα πια να μιλάς μου λέγαν....προδοσία .Να όμως που δεν μπορώ το στόμα μου να κλείσω...κι ότι στραβό αντιληφθώ θα το ξεστομίσω . Αυτό όμως που μισώ πάνω απ’ την αδικία...είναι ότι σιχαίνομαι την ανθρώπινη ΒΛΑΚΕΙΑ !

σε εσένα αγαπημένε μου ξεφτίλα

ούτε με αγάπη ούτε με μίσος....

φουρτούνα....!!!

Είναι στιγμές που στέκεσαι πάνω στο καράβι σου και βλέπεις από μακριά τη φουρτούνα... μα εσύ συνεχίζεις να χορεύεις...κι ας ξέρεις πως έρχεται... κι ας ξέρεις πως δεν μπορείς να την αντιμετωπίσεις... Κι όταν έρθει; ΧΑΜΟΣ... Αν είσαι τυχερός πνίγεσαι... Γιατί αν είσαι και πάλι άτυχος... το δρόμο το ξέρεις ήδη... όπου και να σε βγάλει θα είσαι και πάλι μόνος... κι η μοναξιά σε τρομάζει πανάθεμα σε! Και δεν είναι μόνο η μοναξιά που σε τρομάζει... είναι κι η απουσία του ακόμα και μέσα σ'αυτήν...Δεν είμαι απαισιόδοξη... δεν ήμουν ποτέ...Απλά μερικές φορές τρελαίνεσαι... είναι πράγματα που θα συμβούν και το ξέρεις...Είναι πράγματα που θα έρθουν χωρίς να τα θες...κι όσο κι αν το θες δεν μπορείς να τα αποτρέψεις...κρύβεσαι μες τη σκιά σου... στο γέλιο σου... στο δάκρυ σου...και χορεύεις......χορεύεις μόνη σου στο κατάρτι με ένα ουρανό γεμάτο αστέρια για παρέα...μεθυσμένη απ' το ταξίδι... από τι μουσική... από το κύμα...μαγεμένη από το χορό... την νύxτα... το γέλιο τουκαι χορεύεις, χορεύεις, χορεύεις...κοιτάς με την άκρη του ματιού σου τη φουρτούνα... έρχεται...και συ χορεύεις...και περιμένεις...

Χρωματοσυμπεριφορά...............

Χρώματα...
Σαν την ψυχή μας που αλλάζει... σαν τη ζωή μας που γεμίζει... σαν τα όνειρά μας... αυτά που δεν είδαμε πότε...
Όμορφα χρώματα
Μας γεμίζουν, μας θλίβουν, μας ζωντανεύουν...

Χρώματα...

Κόκκινο σαν τον καμώματα του έρωτα που μας τρελαίνει κάθε φορά που μας κτυπάει την πόρτα...
Γαλάζιο... σαν τον ουρανό... άπιαστος σαν τα όνειρά μας
Μπλε σαν τη θάλασσα... σαν τη μαγική αύρα που μας τυλίγει σαν χαθούμε στα ταξίδια της
Άσπρο σαν τα όνειρα που κάναμε παιδιά... και που αφήσαμε από καιρό πίσω μας...
Μαύρο σαν την ψυχή μας σαν την πιάσει πανικός...
Γκρίζο σαν τα κουρέλια τις καρδιά μας σαν δει πως χάνει αυτό που αγαπά...
Πράσινο ζωντανό φωτεινό και υπέροχο... αλλά πάντα απροσδιόριστο!
Κίτρινο... τρελό... μελαγχολικό... χαζό... σαν τις μέρες που δεν ξέρουμε τι μας γίνεται...
Λιλά... σαν το κορδέλες του πένθους που ντύνουμε τη ψυχή μας όταν φοβάται να αφήσει αυτά που αγάπησε...
Βιολέ... σαν τις βιολέτες που ανθίζουν κάθε χειμώνα στο μπαλκόνι μου...
Καφέ... πικρό... σαν το πικρό χαμόγελο που φοράμε στο πρόσωπο μας εκείνες τις νύκτες που ο ήλιος αργεί να ανατείλει...
Ροζ... σαν τα φουστανάκια που φορούσαμε μικρά και κυνηγούσαμε πεταλούδες...

Μου λείπει ένα... μα δεν το βρίσκω είναι αυτό που μας δίνει κουράγιο κάθε φορά να κοιτάζουμε τη ζωή κατάματα και να λέμε... Δε σε φοβάμαι ρε γαμώτο! Ξέρω πως ο ήλιος ανατέλλει κάθε μέρα... κι αν αργήσει θα βγει... Ξέρω πως ακόμη και τα «αστέρια κάθε πρωί σβήνουν αλλά πότε δεν έχουν σβήσει»... Είναι αυτό που μας δίνει τη δύναμη κάθε φορά που χάνουμε τα πόδια μας... να τα κτυπήσουμε όλα κάτω και να σηκωθούμε ξανά... πιο δυνατοί ... με πιο πολλά όνειρα και με περισσότερη αγάπη να τα κτίσουμε όλα ξανά! Απ’ την αρχή! Πιο όμορφα! Πιο μαγικά! Είναι αυτή η τρέλα, η μαγεία που μας τυλίγει να συνεχίσουμε σε ένα κόσμο που μας παρουσιάζετε δειλά δειλά... ώστε να μην τον χορτάσουμε ποτέ... να μην το βαρεθούμε... Είναι η ίδια η ζωή... ο κόσμος μας... αυτό ο κόσμός ο μικρός που είναι μέγας... όπως έχουμε κάπου ξαναπεί...

Θεέ μου μεγάλε και πανέμορφε... σ’ευχαριστώ!!!

Να την προσέχεις...

Παιδιά...σας ευχαριστώ πάρα πολύ...
να είστε καλά.. ..

Συγγνώμη...

Θλιμμένη σε είδα σήμερα,παλιά μου αγάπη νικημένη...Εσύ που με είχες αλώσει τόσο εύκολα,πορθήτρια των νιάτων μου...έστεκες εκεί... εκεί στη στάση μονάχη.Κούρνιασες σε μια άκρη και γω δεν ήξερα τι νιώθω...Έπρεπε να ψάξω μέσα μου να βρω,τι πλημμύριζε την καρδιά μου...'Ερωτας δεν ήταν, ούτε και οίκτος,ούτε θλιβερή εκδίκηση, που τότε μ'είχες αφήσει...Ούτε συγγένεια και ευγένεια, ούτε και λύπηση.Ηταν βαθιά παλιά αγάπη για σένα,για το αγόρι που ήσουν και μου δωσες,για τα χρόνια και τις νύχτες μας,τα δάκρυα και τον ιδρώτα μας.Γιατί παλιά μου αγάπη ήσουν,κι έτσι θα παραμείνεις...

Αφιερωμένο σε εκείνον, που έχτισε μόνος του τη γυάλα του και αγάπησε την μοναξία του... άλλο όμως η συνειδητή επιλογή κι άλλο να κρύβεσαι στη μοναξιά επειδή φοβάσαι την αγάπη...

σε ένα ταξίδι μου στην Ισπανία κάποτε, ένας πολύ καλός συνάδελφος μου είπε...

-Η καρδιά και η λογική, ποτέ δεν συμβαδίζουν..

-Αν θέλεις να είσαι ευτυχισμένος, άκου τους χτύπους της καρδιάς σου, κι άφησε την να σε οδηγήσει...

- Αν θέλεις να μείνεις μόνος & μίζερος άκου την λογική....

- Ο έρωτας δεν είναι παιδί της λογικής...

Συμπέρασμα...είναι τελικά κανόνας...ότι αγαπάς να σε πληγώνει κι ότι σε πληώνει να το αγαπάς ακόμη πιο πολύ...

Μαριαλένα τα ακούς....????

Περιμένω σχόλιο...

άραγε οι παλιές αγάπες...πάνε στον παράδεισο?

Μην αργείς...το ταξίδι ξεκινά....

Μια σου λέξη

βότσαλο που πέφτει γλυκά

κύκλος τον κύκλο ανοίγει

μια ζεστή αγκαλιά

ένα χάδι γλυκό στα μαλλιά

μην αργείς το ταξίδι ξεκίνα.



Ξερολιθιές και θάλασσες

μενεξεδένια σύννεφα

και άγια δειλινά

μια ψυχή που αγγίζει

και τη σκέψη γεμίζει.



Κομμάτια από το χτες

ζωντανεύουν και πάλι

Αρώματα μεθυστικά

σε χρυσό μπουκάλι

Κομμάτια που απλόχερα αφήνεις

στο γαλάζιο σου χρόνο

στη σκιά από τ’αστέρια

φιλιά περιστέρια.



Είναι μακρύ το ταξίδι

και μια στιγμή δεν ξέρω αν φτάνει

κερί αναμμένο αφήνω στο δρόμο

φως να σου δώσει

το χρόνο να σώσει

Για αυτό μην αργείς

Με μια λέξη το ταξίδι ξεκίνα.....