Παραμονή Χριστουγέννων κι εγώ ονειρεύομαι...

Νιώθω πως τα πάντα γύρω μου αλλάζουν κι εγώ απλά είμαι θεατής, απομονωμένος από το υπόλοιπο κοινό, που απλά βλέπει, χωρίς να μπορεί να αλλάξει τη ρουτίνα της ιστορίας..
Και τότε είναι που έρχονται εκείνες οι ώρες οι παράξενες, που δεν ξέρω τι ακριβώς πρέπει να κάνω..
Που όλο προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μία λογική σειρά, μα όμως εκείνες, ανυπάκουες και άτακτες, γυρνούν γύρω γύρω, στροβιλίζουν στο μυαλό μου και με μπερδεύουν ακόμα περισσότερο..
Κι όλο αυτό μου το προκάλεσαν οι αλλαγές...Οι αλλαγές αυτές, οι απροειδοποίητες, εμφανίζονται και μου προκαλούν ένα αίσθημα τρόμου.Γιατί, έτσι, απλά αλλάζουν τα πιστεύω και οι αξίες μας.Γιατί έτσι απλά θα χαθούν όλα μια μέρα
Και κάπου εκεί, μέσα στη μοναξιά εμφανίζεται μια ελπίδα..Ένα όνειρο..Και τότε είναι που αρχίζω να ξεχνιέμαι.Αφήνομαι στη μαγεία της στιγμής,φτιάχνω στο μυαλό μου εικόνες,ιστορίες, ψεύτικες..
Φτιάχνω έναν όμορφο κόσμο, σχεδόν ιδανικό.. ονειρεύομαι..ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ..
Και είναι τόσο όμορφα τα όνειρα που κάνω,βλέπω αγάπη, ανιδιοτέλεια..
Σβήνω του κόσμου αυτού, τα άσχημα που με βαραίνουν..
Διαγράφω όλους εκείνους τους ανθρώπους, τους άδειους, που τίποτα δεν θέλουν να μοιραστούν, να χαρίσουν..
Που βουλιάζουν στη μιζέρια τους, και που θέλουν κι εσένα εκεί, μέσα βαθιά να χώσουν..
Όλους αυτούς τους αντικαθιστώ με ανθρώπους χαρούμενους,που δεν χρειάζεται να ικετέψω για την καλημέρα τους, που απλόχερα μου ανταποδίδουν το χαμόγελο που κι εγώ η ίδια τους προσφέρω, που δέχονται να με βοηθήσουν, είτε μικρό είτε μεγάλο είναι αυτό που χρειάζομαι..
Κι όλοι αυτοί, εντελώς τυχαία, και συμπτωματικά, είναι άνθρωποι, που ονειρεύονται, που διεκδικούν, που δεν φοβούνται να τολμήσουν, που παλεύουν για όλα αυτά που τους κάνουν χαρούμενους..
γι' αυτό.. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Το μακρινό κι ατέλειωτο ταξίδι θα συνεχιστεί....

Μουδιασμένη εκείνο το χαμένο βράδυ
που πανικόβλητη αμπάρωνα την ψυχή
να μη βραχεί από την ξαφνική νεροποντή..
Τότε έστηνε χορό σ' αναμμένα κάρβουνα η ζωή..
Ήθελε να ξεκουραστεί από την προσδοκία..
Εκλιπαρούσα με της αγωνίας τα μάτια
που ήθελαν να μάθουν την αλήθεια..
Θα ψάξω για τα χαμένα λόγια..
Εγώ θα ψάξω για σένα, θα σε μάθω
όπως δε σε γνώρισε κανείς..
Δεν ξέρω αν αυτή η νέα οδός βγάζει πουθενά,
έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν μ' ένοιαξε, το πουθενά..
Σαν βάδισα τους δρόμους σου εκείνον το καιρό
με παίδεψαν τα δάκρυα, που άρχισαν να τρέχουν
Τρέχουν και τώρα...
ζητώντας μια ανακούφιση γλυκιά της Άνοιξης.
Κι όσα έβλεπα με μάγευαν στη διαδρομή αυτή
και ζήλεψα γιατί δεν ήμουν εκεί
να μοιραστώ μαζί σου το νερό που έπινες
τ' όνειρα που είδες..
Περίμενα αυτά τα μάτια να σαλπάρουν
για το ακρωτήρι της ελπίδας..
Σε λίγες μέρες τα βήματά μας θα αποτυπώνονται
στις σελίδες μιας άλλης χρονιάς..



Τα χρόνια δεν γυρίζουν πίσω..
Όπως και τα ποτάμια δεν κελαηδούν..
Το μακρινό κι ατέλειωτο ταξίδι θα συνεχιστεί
με συχνές στάσης απολογισμού και αυτοκριτικής..
Ο ουρανός είναι τώρα το χρώμα μου
μα η αυγή θα' ναι πάντα δική σου..
Τα πουλιά είναι γαλάζια
για να σου πουν καλημέρα
να σου πουν την γλυκιά καληνύχτα..
Τραγούδησα τη ζωή μου μέσα στο δρόμο
την περπάτησα, την έψαξα, την γύρισα..
Έχασα τη ζωή μου..
Την ξαναβρήκα μέσα στα μάτια σου
που σιγοτραγουδάνε..
Μέσα στην φωνή σου
που σκεπάζει όλη τη θάλασσα..
Μέσα στα κύματα που μου ανήκουν
αφού αισθάνομαι τα χέρια σου
να σφίγγουν δυνατά τα δικά μου.

O Άνθρωπος μου

Στίχοι: Χάρις Αλεξίου
Μουσική: Χάρις Αλεξίου
Ερμηνεία: Χάρις Αλεξίου


Θα ρθει μια φορά , να νιώσω πως κι εγώ ανήκω κάπου .
Θα έρθει σαν το φώς , άνθρωπος καθαρός κι εγώ η σκιά του.
Να μου κρατάει σφιχτά , σφιχτά το χέρι ,
και λόγια καθαρά , μόνο να μου φέρει

Να γνωρίσω έναν άνθρωπο που λέει ναι και να το εννοεί.
Να γυρίζω το κεφάλι και να μένει το χαμόγελο του εκεί.
Θαν τα λόγια του χρυσάφι και ο λόγος θα χει μπέσα.
Θα χαράζει θα νυχτώνει και θα πέφτω πάντα μέσα.
Με στα μάτια θα τον βλέπω και θα μένω ο εαυτός μου .
Να το λέω να το εννοώ , πως είναι αυτός ο Άνθρωπός μου.

Κι αν πέρασα πολλά , μόνο σε μια στιγμή να τα διαγράψω.
Μπορώ να του δοθώ , να του παραδοθώ κι ας ξανακλάψω.
Φτάνει για μια φορά αυτός να φέρει ,
δύο λόγια καθαρά , στ άδειο μου χέρι.

Στους ανθρώπους που πονάνε !!!

Ένας κόσμος ξεχασμένος
Από φουρτούνες πληγωμένος
Ένας κόσμος υποκρισίας
Και ανθρώπων προδοσίας

Σ' ένα κόσμο που δεν θέλω πια να μένω
Την αδικία του να υπομένω
Σ' ένα κόσμο που ξέχασα να ζήσω
Και τα όνειρα μου να τα χτίσω

Στους ανθρώπους που πονάνε
Τα όνειρά τους κυνηγάνε
Στους ανθρώπους που αγαπάνε
Και ΈΝΑ άνθρωπο ζητάνε

Στελίνα 18/12/2009

αφιερωμένο στην φιλεναδίτσα μου την Μαριαλένα!

Θα ζήσω μ' εσένα στην καρδιά μου, με το χαμόγελο σου συντροφιά μου...

Άλλη μια νύχτα στο ταξίδι των αναμνήσεων και τα θέλω μου αυτή την φορά πιο προσιτά, πιο λίγα, πιο εύκολα...

Η ζωή μου , 'συναισθηματικά' έντονη... και τώρα κουρασμένη από ερωτικά μπερδέματα θέλω να βρω και πάλι τον εαυτό μου....
Αυτόν που έχασα στις σχέσεις που έδινα ότι είχα, στις σχέσεις που με πλήγωσαν, σ' αυτές που η μόνη εικόνα που έμεινε ήταν μια πόρτα να κλείνει, σ' εκείνες που μου έκλεψαν τα όνειρα και μπροστά μου τα ποδοπάτησαν λες και δεν ήτανε τίποτα. Μα πιο πολύ σ' εκείνες που με καταπίεσαν, με βίασαν, με χτύπησαν...
Θέλω να χτίσω και πάλι τα όνειρα μου, με χρώμα να ζωγραφίσω την χαρά μου. Πίσω μου ν' αφήσω τις σχέσεις της 'στιγμής', σχέσεις που έδινα όσα είχα, όσα μπορούσα αλλά ποτέ γι' ένα ευχαριστώ δεν αρκούσαν... Πολλές φόρες η ειλικρίνεια μου τους πονούσε, τους τρυπούσε και για όσα έλεγα, τίποτα δεν τους αρκούσε...


Η αγάπη μου για σένα μ' άφησε στάσιμη για χρόνια και οι σχέσεις μου έφευγαν σαν χιονιά...Δεν μετάνιωσα, στ' αλήθεια... Η καρδιά μου έμαθε να αγαπά σαν στα παραμύθια...
Τώρα άλλη μια αρχή θα κάνω... Εσένα μοναχά στην ζωή μου θ' αφήσω και ήρεμα θα ζήσω... Δεν θα κάνω σχέσεις περαστικές, ψεύτικες, ύπουλες, μικρές...

Θα ζήσω μ' εσένα στην καρδιά μου, με το χαμόγελο σου συντροφιά μου...

Θάλασσα σε αγαπώ....

Θα ήθελα να ‘μουν καράβι να φεύγω
Βαθιά να σαλπάρω στον ωκεανό.
Στην πλώρη να έχω ένα δελφίνι
Αυτό να μου δείχνει τον προορισμό.

Λιμάνι για μένα δεν θέλω να έχει
Στο κύμα επάνω εγώ να πετώ.
Και κάθε που σβήνει ένα και φεύγει
Καινούργιο να βγαίνει και να τ΄αγαπώ.

Μα είμαι μια βάρκα παλιά που σαπίζει
Κουπιά πια δεν έχει, το κύμα φοβίζει.
Δεν θέλει φουρτούνες της έχει γνωρίσει
Σε λίγο ο ήλιος για μένα θα σβήσει.

Θα ήθελα να ‘μουν καράβι μεγάλο
Το κύμα να βλέπω και να γελώ.
Να ζω με φουρτούνες χωρίς να φοβάμαι
Την θάλασσα άγρια να την αγαπώ.

Κι’ όταν θα βρίσκω κάποιο λιμάνι
Να μένω σε κείνο για λίγο καιρό.
Κι’ ύστερα πάλι ξανά στις φουρτούνες
Να ψάχνω καινούργιο να βρίσκω σκοπό.

Μα είμαι μια βάρκα παλιά που σαπίζει
Κουπιά πια δεν έχει, το κύμα φοβίζει.
Δεν θέλει φουρτούνες της έχει γνωρίσει
Τώρα ο ήλιος, κι’ αυτός σε λίγο θα δύσει.