Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

Καλό ταξίδι αγαπημένε Νίκο...


Κάποτε, εργαζόμουν στην τηλεόραση του MEGA και είχα την τύχη να γνωρίσω τον άνθρωπο θηρίο-δημοσιογράφο Κύριο Νίκο Κακαουνάκη. Όταν ήμουν μικρή τον έβλεπα στην τηλεόραση να φωνάζει στα τηλεοπτικά παράθυρα και άλλες φορές να παρουσιάζει ρεπορτάζ και έλεγα…μα καλά τόσο πολύ δίκαιος και μαχητικός είναι αυτός ο άνθρωπος..;
Όπως είπα και πιο πάνω εργάσθηκα σε αυτόν τον σταθμό και μέσα σε αυτή την συνεργασία μου έτυχε να τον γνωρίσω όχι πάρα πολύ καλά αλλά αρκετά… κατάλαβα ότι είναι πάρα πολύ ζωντανός άνθρωπος με βαθιά αίσθηση της ευθύνης.. ακόμα και για ζητήματα, που δεν τον αφορούσαν…
Μετά από ένα χρόνο έφυγα από τον τηλεοπτικό σταθμό και άλλαξα αντικείμενο εργασίας…φεύγοντας έτυχε να τον συναντήσω στο δρόμο έξω από την εφημερίδα του…δεν τον κατάλαβα αμέσως…όταν πλησίαζα στο αυτοκίνητο μου τον κατάλαβα και σήκωσα το χέρι διστακτικά και του φώναξα …καλό καλοκαίρι κε Κακαουνάκη!
με πλησίασε και μου έπιασε το χέρι και το φίλησε…καλό καλοκαίρι μικρή μου και να περάσεις καλά!
Πρώτη φορά, που μου έδωσε τόσο μεγάλη σημασία…εκείνη την στιγμή μου ήρθε να βάλω τα κλάματα… αλλά κρατήθηκα… ήταν ωραίος τύπος και πολλές φορές νόμιζες ότι ήταν παιδάκι…
Μετά από χρόνια, μια παλιά συνάδελφος με είχε καλέσει σπίτι της γιατί είχε τα γενέθλια της… πήγα γιατί της είχα και υποχρέωση και εκεί συνάντησα παλιούς γνώριμους… τα είπαμε όλοι μαζί και μετά κάτσαμε στο τραπέζι να φάμε… δεν πέρασαν δέκα λεπτά και χτύπησε η πόρτα… και μπήκε μέσα ο Κος Κακαουνάκης με ένα κουτί γλυκά στο χέρι και σχεδόν μούσκεμα γιατί έβρεχε εκείνη την στιγμή.. είπε καλησπέρα σε όλους… εγώ με τον που τον είδα….. κόπηκαν στα δύο τα πόδια μου… χαμογέλασα αμήχανα…
Η ώρα πέρασε και έπρεπε να φύγω…καθώς πήγα να χαιρετήσω την οικοδέσποινα με την άκρη του ματιού του κατάλαβα ότι με κοίταξε και μου είπε… εσένα σε ξέρω από κάπου..; γυρνάω κατακόκκινη του χαμογελάω και του λέω…εεε ναι ναι … τι κάνετε είστε καλά..; μου λέει: για θύμισε μου… ε του είπα κι εγώ από πού γνωριζόμαστε αλλά δεν με θυμόταν καλά….με ρώτησε με τι ασχολούμαι τώρα και αφού του είπα… μου είπε αα καλά… άντε καλά να περνάς…!!!
Χαιρέτησα όλα τα παιδιά κι έφυγα… στο δρόμο καθώς σκεφτόμουν αισθανόμουν τόσο ντροπή…κοίτα να δεις τι έπαθα… έλεγα…. Υπήρξα τσιμπημένη μαζί του… όχι από το χειροφίλημα τότε αλλά από πιτσιρίκα… μου άρεσε τόσο πολύ, που ήταν τόσο δυναμικός και τα έλεγε με τον δικό του τρόπο… ούφ είπα… ελπίζω να μην το κατάλαβε…
Αισθάνομαι πολύ τυχερή που σε γνώρισα Κύριε Κακαουνάκη…
Καλό ταξίδι….


Συλλυπούμαι βαθύτατα τους οικείους του εκλιπόντος.

Όλοι όσοι γνωρίσαμε τον Νίκο Κακαουνάκη είμαστε συγκλονισμένοι από τον τόσο άδικο, πρόωρο, απροσδόκητο χαμό του. Δεν έχω λόγια για να περιγράψω τον θυμό μου για ένα τόσο σκληρό γεγονός, να φεύγει από την ζωή ένας τέτοιος άνθρωπος. Θα θυμόμαστε πάντα τον Κακαουνάκη "μας", τον προσιτό, πρόθυμο, καλόβολο, προσηνή. Θα θυμόμαστε τον δημοσιογραφικό του ζήλο, την φροντίδα του για τους νέους δημοσιογράφους, την χαρά του όταν καταλάβαινε ότι μετέδιδε την γνώση, την αγωνία του να μην αδικηθεί κανείς , το καλόκαρδο γέλιο του, τον ανοιχτό και ευανάγνωστο χαρακτήρα του. Θα θυμόμαστε την αφοσίωσή του στη δημοσιογραφική του πορεία, τα ζωντανά ρεπορτάζ του, τις πληθωρικές του παραδόσεις, το λαμπερό του βλέμμα.

Περισσότερο όμως θα θυμόμαστε την αγάπη του. Την αγάπη του για τη δουλειά του, την αγάπη του για τον χώρο της ενημέρωσης, την αγάπη του για τους συνεργάτες του. Είθε αυτή να είναι η ανάμνηση που θα τον συνοδεύει.

Με πολύ περισσότερη οδύνη από όση ένα κείμενο μπορεί να μεταδώσει θα πω,

Καλό ταξίδι, κύριε Κακαουνάκη.