Τον πραγματικό Έρωτα η απόσταση δεν τον σβήνει ποτέ....

Καμιά φορά απαιτείται πολύ μεγαλύτερη δύναμη για να πει κανείς αντίο, από όση χρειάζεται για να καλωσορίσει.
Θέλει μεγαλύτερο σθένος για να φύγει κανείς, από όσο για να μείνει, να πάρει μαζί τις όμορφες στιγμές, κλεισμένες στο πιο απόκρυφο συρτάρι του μυαλού και της καρδιάς του και να φύγει με το κεφάλι ψηλά, με μια γλυκιά, αξιοπρεπή μελαγχολία, αλλά χωρίς πίκρα.
Δεν έχει υμνηθεί λίγο ο Έρωτας από τους καλλιτέχνες και τους φιλοσόφους, δεν αμφιβάλει κανείς για την αξία του όταν, από την εποχή των Ορφικών κιόλας θεωρήθηκε ως η ύψιστη θεότητα, όμως δίπλα σε αυτόν και ίσως και ανώτερή του να είναι η Αξιοπρέπεια που όλοι μας δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως έχουμε, έστω και πολύ βαθιά μέσα μας.
Η Αξιοπρέπεια είναι που μας κάνει πολλές φορές να παίρνουμε τον δυσκολότερο δρόμο, το δρόμο της αποχώρησης.
Όταν αυτό συμβεί, όταν νιώθουμε ότι ο Έρωτας μας προκαλεί μια εσωτερική σύγκρουση χωρίς αντίκρισμα, όταν μας εμποδίζει να εξελιχθούμε, τότε πρέπει να έχουμε το θάρρος και τη δύναμη να φύγουμε.
Γιατί, μιας και ο Έρωτας είναι κατά βάση μια μυσταγωγία, ο μύστης πάντοτε πρέπει να φεύγει μακριά από τον κόσμο.
Και μύστης δεν είναι εκείνος που μαθαίνει, αλλά εκείνος που παθαίνει.
Η φυγή κάποιες φορές αποτελεί πράξη σεβασμού απέναντι στον Έρωτα και όχι πράξη δειλίας.
Αποτελεί την ύστατη προσπάθεια να μην εκφυλιστεί ο Έρωτας, να μην υποβιβαστεί σε μια στείρα εμπορική συναλλαγή, σε ένα «τι σου δίνω τι μου δίνεις».
Ο πραγματικός Έρωτας δεν έχει φύλο, γιατί συμβαίνει σε όλα τα φύλα με οποιονδήποτε συνδυασμό, είναι τυφλός αλλά και κουφός συνάμα.
Ο Έρωτας δεν χρειάζεται ούτε να βλέπει ούτε να ακούει, περισσότερο χρειάζεται να μυρίζει και να αγγίζει αλλά ακόμα και τις δύο αυτές αισθήσεις δεν τις έχει απόλυτη ανάγκη, καθώς λειτουργεί κατ’ εξοχήν με τη φαντασία, τόσο με τη δημιουργική όσο και με τη στείρα της μορφή.
Μπορεί ο ερωτικός σύντροφός να απουσιάζει υλικά, ωστόσο υπάρχει στη φαντασία και τη σκέψη στο διηνεκές.
Δυστυχώς βέβαια, ελάχιστοι είναι οι μυημένοι.
Κανείς δεν μπορεί να λειτουργήσει με αυτό τον τρόπο.
Πάντοτε ο εραστής θα έχει την ανάγκη της υλικής παρουσίας του ερωτικού συντρόφου, όπως πολύ όμορφα παρουσιάζει ο Πλάτωνας στο “Φαίδρο” και πάντοτε η απουσία του θα συνοδεύεται από απερίγραπτο πόνο, φυσικό και ψυχικό.
Ωστόσο, το ίδιο ισχυρός είναι και ο πόνος του αποχωρισμού του ανθρώπου από τον ίδιο του τον εαυτό, όπως συμβαίνει ή μπορεί να συμβεί σε όλους εκείνους που, παρεξηγώντας την έννοια του Έρωτα, στην απέλπιδα προσπάθειά τους να πλησιάσουν ψυχικά κάποιον άνθρωπο, απομακρύνονται από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Γίνονται ξένοι με το Είναι τους, εχθροί προς τον ίδιο τους τον εαυτό, που μπορεί να είναι ο καλύτερος φίλος αλλά και ο πιο αδυσώπητος εχθρός.
Αλλοτρίωση θα το ονόμαζαν κάποιοι αυτό το φαινόμενο, για μένα όμως αυτή είναι η πραγματική, η ουσιαστική έννοια του όρου “Μοναξιά”.
Εάν αυτό συμβεί, τότε ο μοναδικός δρόμος είναι το αντίο, η απομόνωση, σε μια προσπάθεια να βρει κανείς τον εαυτό του, όπως λέει ο κόσμος.
Αυτό μπορεί να το κάνει κάποιος όχι μόνο για να βρει το δικό του εαυτό αλλά και για να επιτρέψει στον άλλο να βρει το ίδιο πράγμα και αυτό το τελευταίο απαιτεί ακόμα μεγαλύτερη δύναμη εκ μέρους εκείνου που φεύγει.
Με αυτό τον τρόπο τον πραγματικό Έρωτα η απόσταση δεν τον σβήνει ποτέ.